وقتی صحبت از بازی و بازی سازی می شود برای همه ی ما اسم هایی از قبیل جی تی ای ،کال آف دیوتی ، وارکرافت، کانتر ، خدای جنگ و ... در اول صف تجربیاتمان قرار می گیرد. حالا هم که می خواهیم قدمی در راستای بازی سازی برداریم آرزوی ساختن چنین بازی هایی همیشه درون ذهنمان قرار دارد. دور هم جمع می شویم ، سخت تلاش می کنیم و در انتها بازی می سازیم که تا حد ممکن شبیه به یکی از این بازی های بزرگ باشد، چرا که این بازی ها بزرگ اند و در عموم بازی بازان بیشترین طرفدار را دارند، پس اگر بتوانیم درصد کمی از طرفداران این بازی را هم به سوی خود بکشیم سود زیادی نصیبمان خواهد شد.اما وقتی بازی را منتشر می کنیم و حتی از طرفندهای وطنی(مثلا اولین بازی ایرانی در سبک فلان) هم استفاده می کنیم، در آخر استقبال اندکی از نتیجه ی کارمان مشاهده می کنیم.
بدون شک ساختن عنوانی در سطح بازی های گفته شده به احتمال زیاد آرزوی تک تک ما بازی سازان تازه کار است، اینکه بازی بسازیم که در سطح کال آف دیوتی زیبا باشد، مشهور شود و تحسین همگان را کسب نماید. اما نکته ای که ما در پس این شیفتگی و علاقمندی از آن باز می مانیم همین بزرگی و زیبایی و عظمتی است که این بازی ها در خود دارند. شاید در نگاه اول با خود اینگونه فکر می کنید که مثلا ساختن یک بازی روان و قشنگ در سبک کال آف دیوتی می تواند موفقیت شما را تضمین کند ولی آیا تا به حال به این نکته فکر کرده اید که در آینده به طور اجتناب ناپذیری بازی شما هم با بازی های گفته شده در یک کفه ی ترازو قرار داده خواهند شد؟ بدون شک وقتی شما سراغ سبکی همانند تیراندازی می روید ناگزیر باید خودتان را آماده ی مقایسه شدن با پرچم داران این عنوان هم بکنید. اگر چه ممکن است شما از هم وطنان خودتان انتظار پشتیبانی و حمایت داشته باشید ولی آیا می توانید از آن ها انتظار داشته باشید که از بین کال آف دیونی و بازی شما که در سبک همان کال آف است بازی شما را انتخاب کند؟ انصاف داشته باشیم جواب این مسئله کاملا روشن است!
در یک نگاه ساده برای ساختن عناوین بزرگ بعضا ده ها میلیون و حتی صد ها میلیون دلار خرج شده و تعداد بیشماری اهل فن هم روی آن ها کار کرده است، پس وقتی قصد می کنید بازی در سبک آن ها بسازید بدون شک خودتان را از همین حالا بازنده در نظر بگیرد! اهل نامید کردن نیستم ولی واقعیت را نمی توان کتمان کرد. پس آیا ما باید بازی سازی را به کل کنار بگذاریم و تنها به به تماشای این عناوین بزرگ بنشینیم؟
اگر به یکی از پیشنهادی قبلی من یعنی تماشای مستند "Indie Game: The Movie" گوش کرده باشید بدون شک جواب این سوال را می دانید و آن چیزی نیست جز عنصر گرانبهایی که شما دارید و شرکت های بزرگ بازی سازی از داشتن آن محروم اند. آن چیزی نیست جز آزادی بی حد حصر شما در زمینه خلاقیت و خطر پذیری. شما آزادید خلاقیت خود را در هر قالبی که فکر می کنید قرار دهید و به تماشای نتایج آن بنشینید. به شخصه هنگامی که خلاقیت موجود در بعضی از بازی های مستقل ساخته شده توسط بعضا افراد که حتی بعضا یک نفر هم بوده اند را مشاهده کردم به یکباره تمام بزرگی عناوین گفته شده را از یاد بردم و محو تماشای آن همه زیبایی نهفته در پس خلاقیت های به کار رفته در آن بازی مستقل شدم. شرکت های بزرگ دارای سرمایه های هنگفتی هستند که می توانند هزینه های میلیون دلازی چند ساله یک بازی را به راحتی تامین کنند. البته آن ها برای راضی نگه داشتن طرفداران خود زیاد اهل خطر کردن و امتحان ایده های جدید نیستند و همواره سعی می کنند شاکله ی بازی های بزرگ خود را حفظ کرده و صرفا از روی اجبار حاضر به تغییر به مواردی در بازی های خود می شوند. ولی یک بازی ساز مستقل به نوعی از هفت دنیا آزاد است که چه کسی است که جلوی خلاقیت نهفته درون ذهن آن را بگیرد. شما به بازی های مثل Machinarium ، Fez ، Super Meat Boy ، Braid و بسیار مثال های دیگر نگاه کنید که چگونه در پس خلاقیت خود توانسته اند ضمن کسب موفقیت ، تحسین تمامی اهالی دنیای بازی را هم کسب کنند و این در حالی است که هیچ شباهتی بین این ها و فرانچیز های بزرگ موجود در صنعت بازی سازی از قبیل کال آف دیوتی و ... وجود ندارد. سازندگان این بازی ها تنها سعی کرده اند که مثل شرکت های بزرگ بازی سازی نباشند و روح و فکر خود را در چهارچوب های دنیای تجارت محصور نکنند. در تک تک این بازی ها می توانید عناصری را پیدا کنید که در هیچ یک از بازی هایی که قبلا کرده اید نمی توانید پیدا کنید و این راز موفقیت این بازی ها و این بازی سازان مستقل است. پس بیایید به خودمان رجوع کنیم و بگذاریم بزرگان هم به سبک و سیاق خود عمل کنند. شاید یه روزی هم ما نیز جزوی از این بزرگان شدیم!